Kim jestem?

Jestem Pamela. Od 2018 r. pracuję z dziećmi, nastolatkami i ich bliskimi – jako nauczycielka, psycholożka, edukatorka, towarzyszka w ważnych rozmowach. W tym czasie przez moje programy, warsztaty i konsultacje przeszło ponad 2700 osób. Znam realne wyzwania rodzin, nauczycieli i szkół, bo spotykam się z nimi codziennie – twarzą w twarz, z sercem do serca.
Wierzę, że każde dziecko ma w sobie iskrę – czasem skrytą, nieoczywistą, wymagającą cierpliwości. Moją rolą jest pomóc ją rozniecić i chronić przed zgaszeniem. Nie patrzę tylko na to, co widać na pierwszy rzut oka. Widzę historię, która stoi za zachowaniem. Widzę potrzeby, które nie miały jeszcze słów. Widzę potencjał, który czeka na dobre warunki.

Moja droga nie była prosta. Przeszłam przez wiele doświadczeń, które ukształtowały mnie nie tylko jako specjalistkę, ale przede wszystkim jako człowieka. Mam dziecko w spektrum, mam ADHD, mam za sobą drogę, która nauczyła mnie cierpliwości, pokory i czułości. Wiem, jak to jest szukać odpowiedzi. I wiem, jak ważne jest, żeby te odpowiedzi były nie tylko mądre, ale i dostępne – prawdziwe, możliwe do zastosowania, wspierające.
Dlatego moje kursy i konsultacje nie są teorią oderwaną od życia. Każdy moduł, każda lekcja, każde ćwiczenie powstało jako odpowiedź na konkretne pytania rodziców i nauczycieli, którzy przyszli do mnie z czymś ważnym. Łączę wiedzę psychologiczną z praktyką – używam języka, który trafia, przykładów, które dają nadzieję, ćwiczeń, które naprawdę działają.
Nie uczę gotowych schematów. Pokazuję możliwości. Zamiast dawać jedną drogę, pomagam wybrać spośród kilku – tę, która najbardziej pasuje do dziecka, do rodziny, do sytuacji. Zamiast skupiać się na „problemach”, skupiam się na relacjach. Bo kiedy dorosły czuje się pewnie, dziecko może rozkwitać.
Prywatnie odnajduję spokój w ciszy i w dźwiękach – kocham muzykę, instrumenty, długie spacery z psem, wieczorne światło sączące się przez liście. Jestem mamą, kobietą wrażliwą i uważną. Mam swoją codzienność, swoje ADHD, swoje nieidealności – i to właśnie z tego miejsca tworzę, uczę, wspieram. Bez udawania, za to z pełną obecnością.
Tworzę to miejsce, bo wiem, że można inaczej. Można zrozumieć, zanim się oceni. Można wspierać, zanim się zmieni. Można być blisko – nawet jeśli nie ma się wszystkich odpowiedzi.